Pitch en rouwkaart hebben meer gemeen dan je denkt

De dood – ik had er niets mee. Sterker nog: als de dood aanklopte maakte ik me het liefst uit de voeten. Natuurlijk was ik wel op begrafenissen van grootouders, ooms en tantes, en dierbaren van anderen. Maar in de kist kijken deed ik sowieso nooit en erover praten was eveneens niet zo mijn ding.

Ik herinner me ook de oefening uit De 7 eigenschappen van effectief leiderschap van Stephen Covey.  Dat je je eigen afscheidsrede schrijft. Tijdens een training werd die gedaan. Ik moest alleen al huilen bij het idee, laat staan dat ik een woord op papier kreeg, of nog ‘erger’: het durfde uit te spreken.

Acht jaar geleden zag ik voor het eerst een overledene. Ik vond toen dat het tijd was om daar – eindelijk – volwassen in te worden. Ook omdat het iemand was die heel belangrijk is geweest in mijn leven. Het viel gelukkig mee. En thuis opgebaard liggen kreeg in mijn beleving iets moois, beter dan zo’n koelcel in een mortuarium.

Pitch

Een aantal jaar geleden kwam de dood écht heel dichtbij. Een vriendin van mij, die ziek was, en niet wist hoe lang ze nog te leven had, vroeg me een levensdocument te schrijven voor haar dochter. We hadden vele mooie gesprekken over het leven én natuurlijk ook over de dood, want dat was uiteraard onvermijdelijk. Toen ze overleed vroeg de familie me naar de tekst op de rouwkaart te kijken, en deze op haar lijf te schrijven. Terwijl ik daarmee bezig was, ‘popte’ ineens de volgende gedachte op:

‘Zelfs als je dood bent heb je nog een elevator pitch of positionering nodig. Enkele regels die omschrijven wie jij was in je leven en wat je (voor wie) betekent (hebt).’

Ook vroeg ik me af: ‘waarom zou je wachten tot je dood bent, en het aan anderen moet overlaten. Dierbaren die ineens met jouw overlijden worden geconfronteerd, en begrijpelijkerwijs niet altijd gelijk de juiste woorden voorhanden hebben. Dus ook met een stijgende kans op clichés en/of standaardteksten uit het boek van een begrafenisondernemer. Beter is volgens mij: hem zelf al te formuleren. Heb je gelijk een goede krachtige samenvatting van wie je bent. In je eigen woorden.

En belangrijker: tijd deze te leven, werken en ondernemen – als je dat nog niet voor de volle 100% doet. Net als waar de oefening van Covey voor bedoeld is.

Ik ga er zelf binnenkort ook weer eens voor zitten.

Laat me weten als jij hem (al) hebt. Of wat maakt dat je het lastig vindt.

Tweet